มีเรื่องเล่าว่า...ชายคนหนึ่งจะไปรับราชการ เพื่อนของเขาจึงเตือนเขาว่า...
“รับราชการไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ต้องอดทนนะ”
ชายผู้นั้นตอบว่า...“เออ รู้แล้ว”
สักครูหนึ่งเพื่อนคนเดิมก็เตือนเขาอีกว่า...
“...อย่าลืมนะ รับราชการเป็นเรื่องลำบาก ต้องอดทนให้มาก”
ชายคนนั้นก็ตอบรับเช่นเดิมว่า...“เออ รู้แล้ว”
อีกครู่หนึ่งเพื่อนคนเดิมก็พูดเตือนขึ้นอีกในทำนองเดียวกัน ชายคนนั้นก็ตอบรับอีกเช่นเคย
แต่พอเพื่อนคนนั้นกล่าวเตือนเขาเป็นครั้งที่ 4 ชายผู้นี้ก็อดรนทนต่อไปไม่ได้ จึงระเบิดอารมณ์ออกมาว่า...“แกเห็นว่าข้าโง่เง่าเต่าตุ่นหรือไง จึงพูดซ้ำๆซากๆไม่รู้จักจบสิ้นเช่นนี้!”
เพื่อนผู้นั้นจึงถอนใจเฮือกใหญ่กล่าวว่า...“ข้าพูดซ้ำๆซากๆกับแกเพียง 4 ครั้งเท่านั้น แกก็ทนไม่ไหวเสียแล้ว แล้วอย่างนี้แกจะไปรับใช้ประชาชนในเรื่องซ้ำๆซากๆได้อย่างไร?”
ขอให้อุทาหรณ์นี้สอนใจคุณให้รู้จักขอบคุณเพื่อนที่กล้าเตือน หรือกล้าบอกคุณในสิ่งที่คุณควรปรับปรุงแก้ไขนั้น เพราะว่าพวกเขาต้องจริงใจต่อคุณมากพอจะเสี่ยงบอกความจริงดังกล่าวนั้นแก่คุณ...เขาจึงเป็นบุคคลที่คู่ควรกับการเป็นมิตรแท้ที่เราควรรักษาไว้
ว่าแต่ว่า...ตัวคุณเองล่ะ กล้าเสี่ยงในการบอกความจริงเพื่อจะช่วยเพื่อนของคุณแล้วหรือยัง?...
ตอบที!
“การบอกเพื่อนของคุณในเรื่องความผิดพลาดของเขา ถือเป็นแบบทดสอบของมิตรภาพที่สาหัสที่สุด ดังนั้น มิตรภาพคือการที่เรารักใครสักคนมาก จนกระทั่งเราไม่อาจทนดูเขามีตำหนิมลทินในชีวิต และกล้าพูดความจริงที่อาจทำให้เขาเจ็บปวดด้วยถ้อยคำแห่งความรัก”
(It is one of the severest tests of friendship to tell your friend his faults. So to love a man that you cannot bear to see a stain upon him, and to speak painful truth through loving words, that is friendship.) - Henry Ward Beecher – (1813-1887)
ขอบคุณค่ะ ถ้าแชร์ได้คงจะดีมากๆเลยค่ะ
ตอบลบ